SESİMİ DUYAN VAR MIII ?

Bir soru, bu kadar mı acıtır insan yüreğini?

Bazen öyle zor olur ki nefes almak, öylece kalır boğazında, düğümlenirsin..

Sırtındaki son hırkayı çıkarıp bir başkası ısınsın diye kendi ellerinle uzatmak..

Kendin muhtaçken bir başkasının muhtaçlığını anlamaya çalışmak..

Sıcacık bir çorbaya muhtaç olmak…

Nedir bilir misin?

Öyle soğuk ki hava, üzerindeki kıyafeti buz tutmuş. Nasıl ısınsın onun yüreği.

Evet, bazen çok zor nefes almak, konuşmak, beklemek..

Mümkün mü, böyle bir acıyı yaşamadan anlamak?

Anlamak da değil elbette, anlamaya çalışmak sadece...

Yürekler paramparça.. “Sesimi duyan var mııııı?”

Oysaki, çok normaldi sabah yatağından kalkıp ne giysem diye düşünmek..

Akşam eve geldiğinde ailecek yemek yemek…Kardeşinle atışmak..

Pazar günü sinemaya gitmek için tatlılıkla izin almaya çalışmak..

Çok normaldi..

Semt pazarından sebzeler, meyveler alıp çocuklar kışın hasta olmasın diye çabalamak..

Tuttuğu takımın attığı golüne sevinmek..

Komşularla güne gitmek..

Çok normaldi..

Her gün nefes alabilmek..

Sıcacık yatağında yatabilmek..

Sevdikleriyle beraber olabilmek..

Hepsi çok normaldi..

Böyle olmalı değil miydi zaten?

Her şey rutin gitmeli değil miydi?

İşte bazen hayatın rutini çok değerli olur.

Keşke insan o değeri aynı ateşin başında ısınmak zorunda kalmadan anlayabilseydi…

İşte o zaman tedbir alarak canını ve canları daha iyi koruyabilirdi.

Böylece acılarını hafifletebilirdi.

Gidenlere de kalanlara da birer borcumuz var.

Bir daha bunun yaşanmaması için, yaraları sarmak için..

Yarına çocuklarımızın umutla bakabilmesi için..

Sen ben yok, biz olma vakti..