YA SONRA?

Ahmet 20’li yaşların başında genç bir delikanlıydı. Üniversite arkadaş çevresi de hayli genişti. Eğlence mekânlarının aranan simalarından olmuştu kısa sürede. Ailesi üç beş biriktirip kenara koyduğu parayı her ay gönderiyordu. Çocukları bu güne bugün meslek sahibi olacak diye düşünüyorlardı. 

Ahmet’in tek gayesi ise eğlenmekti. Gençken yapmazsa ne zaman yapacaktı ki... Ama içinde de bitmeyen bir huzursuzluk da vardı...

O gün de arkadaşlarıyla sabahlamış, zar zor kalkmış okul yolunu tutmuştu. Metroda kalabalığı yararak ilerledi. Birisi kalkınca etrafa bakınmadan, direk atladı koltuğa. Yorgundu sonuçta... Yan koltuk boşalınca da yaşlı bir amca yerleşti koltuğa. Amca konuşmaya çalıştı, iki kelam etti. Ahmet konuşacak bir halde değildi, iki kelime etmeye zorladı kendini.

- Evladım ne yapıyorsun? 

- Okuyorum amca. 

- Ya sonra...

- Okul işte sonrası iş güç. 

- Ya sonra...

- Hayda! dedi içinden... Evlilik, çoluk çocuk olur, sonrası...

- Peki ya sonrası? dedi yaşlı amca, usulca bir ses tonuyla devam etti. Sanki yılların yükü omuzlarındaydı. 

- Evladım, ben bu kelimeye çok geç kaldım. Sakın unutma bu kelimeyi dedi ve kalktı.

Gün boyu içinde yankılandı bu ses. Ya sonra... 

Hiç düşünmemişti. Hep şu an önemliydi onun için. Ama şu an yaptığı her şeyin sonrası için bir adım olduğunu düşünmemişti. İnsan dünüyle yarınına yürüyordu sonuçta. Hayat bu kadar boş geçilecek bir yolculuk olmamalıydı. 

Nitekim, yaşlı birine “Ömrün nasıl geçti?” diye sorulduğunda; gözleri dolu dolu “Çok çabuk.” diyen insanlar olmuştu hayatında. Oysaki insan daha gençken sonrasını düşünebilse daha öngörülü olabilirdi. “Bunun kolay yolu olsa keşke..” diye içinden geçirdi. İnsan deneme yanılmayla bulmaya çalışınca ne kadar da yorucu. 

İnsan hayatında geçmişten gelen deneyimlerle yarınını dizayn edebilir. Yaşadığı olaylardan sonuç değerlendirmesi yapabilse, bir daha aynı hataları tekrar etmezdi.  Bunun için de bugün bir şeyler yapmalıydı. 

Belki de, hayata karşı hiçbir şey yapmadığı içindi; bu kadar umursamazlığı, boş vermişliği.. 

Gerçek mutluluk insanın amacının olmasıydı. Amacı olmayan insan, savrulup duruyordu.  

“Amacım varsa ona uygun hedeflerim olmalı.” dedi. 

Hiç düşünmemişti. Okul yolu hiç bu kadar anlamlı gözükmemişti gözüne. 

“Bugün.” dedi, ufak ufak başlamalıyım. Çıkardı kalem kâğıt, yazmaya başladı hedeflerini...