HAYATTA KAÇIRDIKLARIMIZ

Şirin bir sahil kasabasında, kıyıya yakın, büyük zeytin bahçesinin ortasından geçen işlek bir yol vardı. İnsanlar her sabah zeytin ağaçlarının altından geçerdi.

Başlarını kaldırmadan koşturarak işlerine gittikleri için senelerdir o yolu kullananlar yemyeşil ağaçların müthiş görüntüsünün, doğanın mucizelerinin hiç farkında değillerdi. 

Ta ki o güne kadar...

Bir sabah oradan geçen genç kadın, küçük bir çığlık atarak etrafındakilerin şaşkın bakışları arasında bir ağaca doğru ilerledi. İki desen iki değil bir desen bir değil, zeytin ağacı ile incir ağacının önünde durdu. İki ağaç tek vücut olmuşlardı. Belliki küçük iki fidanken birbirlerinin dibinde bitmişlerdi. Büyüdükçe birleşmişti vücutları ama dalları kendi mizaçlarında idi.

Bu kadar mucizevi bir ağacı yıllardır oradan geçen insanlar nasıl olmuştu da hiç fark edememişti. Genç kadının dikkati sayesinde algıladığı bu güzel ve enteresan birleşmeyi artık herkes birbirlerine göstermeye başlamıştı. 

Bugüne kadar o yolu kullanan kimsenin bu hoş birleşmeyi algılayamamasınane engel olmuştu?

Hayatımızda her an neleri kaçırıyoruz? 

Somut ya da soyut neleri atlıyoruz acaba?

Gözümüz mü kapalı olup bitenleri göremeyecek kadar?

Kulağımız mı tıkalı bize anlatılanları duyamayacak kadar?

Tam da önümüzde duran bir ağaç kadar bu dünyanın somutluklarını algılayamazken soyutlukları nasıl algılayabiliriz?

Biz anlamazsak olup bitenleri nasıl yetiştirebiliriz çocuklarımızı veya dünümüzden daha iyi olabilmek için kendimizi?

İnsanoğlu neden bakar görmez? Duyar anlamaz?

Veya hissetmez?

Neydi bu acelesi, kaçırdıkları, farkında olmadıkları?

İnsanın merakı neredeyse konsantrasyonu oradadır der Deneyimsel Öğreti. Konsantrasyonumuz neredeyse algıladıklarımız da öğrendiklerimiz de orada olacaktır. Peki merakımızı doğru yere konumlandırabiliyor muyuz?

Yoksa doğru yer sandıklarımızla zihnimizi mi dolduruyoruz. Yaşadığımız her an olup biten ve değişen olaylar, insanlar varken ne kadar farkına varabiliyoruz tüm bu değişikliklerin?

Belki huyumuzdan belki önceliklerimizden belki de hayatı kaçırdığımızdan fark etmeye sıra gelmiyor. 

Evet mizacımızda var acelecilik ama zıddı da var eğer yapabilirsek...

İste yapıp da ortaya koyduklarımız algıladıklarımız...

Oluşturduğu sebeplerin sonuçlarını yaşar insan.

Bu hayatta yaratanın ve her yaratılanın bir amacı var.

Peki bizim amacımız ne?

Kâinat her gün mesaj verirken ilişkilendirememek ne kötü...

Her yeni doğan gün bizlere mesaj verirken bir kelebeğin kanat çırpışı ile dünyanın bir yerinde yağan yağmurun bağlantısı varken, iki apayrı ağaç tek olmuşken, bir şeyleri zihnimizde ilişkilendirememek ne kötü. 

Gözümüz mü kapalı olup bitenleri göremeyecek kadar?

Kulağımız mı tıkalı bize anlatılanları duyamayacak kadar?

Yoksa kalbimiz mi katılaştı algılayamıyoruz hayatı?

Ve diyor ki...

Keşke bilselerdi...