ACIYI SEVMEK OLUR MU?

İnsan hayatı rahat yaşamak ister.

Kalbi sıkışmasın, üzülmesin, zorlanmasın ister.

Daha kolayı varsa o yolu tercih etmek ister. 

Hem hedefine hemen ulaşmak ister hem de canı hiç yanmasın ister. 

Aysel de yıllardır hayalini kurduğu pastaneyi açabilmek için çok hevesliydi. Hem çok taze hem de lezzetli renk renk pastalar yapabilmek, kendi mutfağını dilediğince yönetebilmek için gün sayıyordu. Zaman sanki kaplumbağa hızında geçiyordu. Pastacılık belgesini alabilmek için çok çabalamıştı. Sertifika programının en başarılı öğrencisiydi. Sonunda gerekli yetkiye sahip oldu olmasına fakat iş kurmak için yeterli sermayesi yoktu. Bunun için de şehrin iyi pastanelerinden birinde çalışmaya başlamıştı. Gün gelip de kendi yerini açacağı inancını da hiç kaybetmemişti. 

İş hayatı çok keyifli başlamamıştı. Her sabah erkenden tezgâhın başına geçip saatlerce uğraşmasına rağmen şefini bir türlü memnun edemiyordu. Ya kremasını beğenmiyor ya süslemelerini basit buluyor ya da kekinin ne kadar kuru olduğundan bahsediyordu. Öğrencilik aşamasında bu kadar yıprandığını hatırlamıyordu Aysel. 

İşverenler neden bu kadar eziyet ediyorlar ki diye sürekli hayıflanıyordu. 

Yine bir gün kremasının çöp olmasından sonra “Aklınıza geleni rahat rahat söylerseniz, tabii çalışan bulamazsınız! Bir de şikâyet ediyorlar eleman yok diye. Sırf paraya ihtiyacımdan duruyorum yoksa çoktan çekip gitmiştim ben de!” diye kendi kendine söylenirken garsonlardan biri seslendi. 

- Aysel hanım Fatih diye biri sizi görmek istiyor…

- Fatih… Ah lise arkadaşım mı acaba? Hemen geliyorum!

Hakikaten de oydu, lisede aynı sırayı paylaştığı sakin ve çalışkan Fatih. Fatih ortak bir arkadaşlarından tesadüfen öğrenmişti Aysel’in burada çalıştığını ve selam vermek istemişti. 

Çok daraldığı, önlüğü fırlatıp atmak istediği bir ana denk gelmesi Aysel için öyle iyi olmuştu ki, onu gördüğüne çok sevinmişti. Arkadaşını bir masaya oturtup çay ikram etti ve sohbete başladılar. Yıllardır görüşmedikleri için konuşulacak çok şey birikmişti. 

Fatih inşaat sektöründe iyi bir konumdaydı. O aşamaya gelene kadarki sancılı süreçlerinden bahsetti kısaca. Ama bunları anlatırken şikâyet etmek yerine yüzünde hafif bir tebessüm vardı. “Ee ne de olsa her işin başı biraz zordur. İnsanın bazı şeyler gücüne gider. Bazı şeyler hayal ettiği gibi olmaz. İşin başında bunlar çok normal şeyler. Acemiliği atlatana kadar biraz sabırlı olmak, çok sıkı çalışmak gerek…”Aysel’in dikkatini çeken bu cümle, şu anda yaşadığı sıkıntıları sanki özetler gibiydi. 

Arkadaşını uğurladıktan sonra acaba her işin mi başı zor olur diye düşünmeye başladı. Sonra okul hayatını düşündü, her yeni okula geçişte zorlanmamış mıydı? Arkadaşlarına, öğretmenlerine, okula alışmak çok da kolay olmamıştı. Ya o ehliyet sınavı! Aman Allah’ım sınavı geçene kadar ne ter dökmüştü. Sınavla da kalmamış araba kullanmaya alışana kadar iki kilometrelik yolu sanki iki yüz saatte alıyormuş gibi yoruluyordu.

Hakikaten de her yeni sürecin başı biraz sancılı, biraz yorucu geçiyordu. İş hayatının da başı zor olacaktı ve çok emek isteyecekti demek ki. Arzu ettiği başarıya ulaşmasının önünde aslında bir engel yoktu. Sadece sabırlı olmalıydı…

Deneyimsel Öğreti der ki; hiçbir şey çıraklıktan geçmeden ustalığa varamaz. Başı zor olsa da insan çabalamaktan vaz geçmedikçe zaman içinde ustalaşmaya hak kazanır. 

Aysel de Fatih’in anlattıklarından yola çıkarak her gün bir önceki günden daha iyi pasta yapabilmek için uğraşmaya, olumsuz eleştirilerde moral bozmak yerine daha fazla çabalamaya karar vermişti. Evet, kremaları istenilen kıvamda olmadığında canı yanıyordu ama artık emindi, bu sadece işin başıydı...