Böyle Olacağını Bilseydim Üzülmezdim

Hülyaların evinde akşam yemeği sonrasında çay vakti eksik olmazdı. Çayları doldurup, annesinin yanına gitti. 

Hayatında alacağı kararlarda ya da ilişkilerinde yaşadığı çıkmazlarda en güzel danışmanı annesiydi Hülya’nın. Ona strateji danışır, problemlerine birlikte çözüm üretmeye çalışırlardı. Annesinin, yaşadıklarını hem kendisi için hem de insanlara aktarabilmek için deneyime dönüştüren bir kişiliği vardı. 

Son dönemlerde insanların ilişkilerinin geldiği noktadan konuşuyorlardı. İnsanların yaşadıkları problemlerden, erken biten evliliklerden açılmıştı konu… Hülya da annesinin, babasıyla olan ilişkisinden deneyim almak, ders çıkarmak istiyordu. 

Annesi Nuray Hanım elindeki çay bardağını sehpaya bıraktı. Şöyle bir iç geçirdi, uzaklara daldı…

‘’Çok genç hayata atıldık, genç yaşta anne-baba olduk. Küçük yaşta büyük sorumluluklar alan eşime çok üzülürdüm eskiden… Ta ki altmış yaşıma gelene kadar. Onun bunca yüklerden, sorumluluklardan dolayı yıprandığını arkadaşlarıma anlatırdım. Hep derdim ki içimden ‘Çok erken evlenmemeli insan.’ Ne kadar da doğru bildiğim yanlışlardanmış… Sonra etrafıma baktım. Çevremdeki insanların yaşadıklarını, sebepleriyle algılamaya çalıştım. İnsanların somut ya da soyut ustalaşamadan hayatlarını kaybettiklerini gördüm. Hem maddi hem manevi anlamda yokluk içinde ölen insanları gördüm.’’

Hülya, annesinin derin cümlelerini tam anlayamamıştı. ‘’Anneciğim, tam olarak ne demek istiyorsun? Biraz daha açar mısın?’’ dedi…

‘’Hayat bazı dönemlerde bizi sıkar gibi olup, biz doğru davranınca sonrasında da ferahlık verdi. Sonucu bizi üzmeyen, baskılar yaşadık. Zorlandık ama hiç düşmedik. Sehpanın oluşmasında bile ahşaplara yapılan uygulamaya işkence diyorlarmış biliyor musun Hülya? Ortaya güzel bir sehpa çıkabilmesi için, ahşapların acı yaşaması gerekiyormuş.’’

Ne güzel anlatıyordu annesi. Söylediklerini not almaya başlasa, ders anlatılan bir sınıfa dönerdi o salon…

Baskı, İnsana Soyutta Bağışıklık Kazandırır                                                                                                                       ‘’İnsan baskı olmadan güçlenemiyor, bağışıklık kazanamıyor hayatında. Baskılara karşı güçlendiğinde, tahammül edebildiğinde, sabredebildiğinde, derinleştiğinde o bereketi, huzuru, güzelliği anlıyorsun. Artık güçlüsün çünkü. Hem kendine hem başkalarına faydan oluyor. Maddi manevi… Hayatında ustalaşamayan insan hem kendine yanlış yapıyor hem de kimseye faydası olmuyor. Şimdi kimseye yük olmadan yaşayabilmemizin sebebi, zamanında verdiğimiz gayretler, ödediğimiz bedellermiş…’’                                                                                                                                                          İnsan elinde bir sihirli değnek ile birlikte her şey kendiliğinden olsun ister. Çok çalışmasın ama parası olsun, sorumluluk almadan iyi bir ailesi olsun, birileri onu hep sevsin… Her zaman daha az bedel ödeyerek daha çok kazanmak ister insanoğlu ama yanılır… 

‘’İnsan bedel ödediğinde hayata karşı güçlenir.’’ der Deneyimsel Öğreti. 

Burnun sızlaya sızlaya, istemediğin ama seni dününden iyi yapacak doğru seçimler yaptığında güçlenmeye başlıyorsun. İnsanı gerçek mutluluğa kavuşturan şeymiş aslında bedel…