BAYRAM BİRLEŞTİRİR

Hayat hızlanırken insanlar yaşananların temasını göremez oldu. Hayat öyle anlar getiriyor ki hayatımıza; ‘’Dur, bak ve sindirerek yaşa’’ diyor. 

İşte bu bayram da onlardan biri… Sahuruyla, iftarıyla, mukabelesiyle, teravihiyle, sadakasıyla, hatim yetiştirmesi telaşıyla bir Ramazan daha gelip geçti. Nefes nefese bitiş çizgisine yetişmeye çalışıyoruz. Yaşlısı, genci, çalışanı, öğrencisiyle sona yaklaşılan o anlardayız. Hem duyduğumuz keyiften dolayı hiç bitmesin istiyoruz hem de bayramın tatlı tatlı beklentisi içimizi sarıyor.

Bayram bir bitiş midir? Yoksa bir başlangıç mı?

‘’Bayramdan sonra da kazandığım bu alışkanlıkları devam ettireceğim’’ diyenleri duyar gibiyim. Eğer bayramı bayram yaparsak, birlik olmayı başarırsak buna engel nedir? Ramazan’da o cüzler, o teravihler nasıl kolayca akıyordu? Birlikte kılınan namazların, açılan ellerin birleşmesiyle zaman daha bir bereketleniyor. İnsan, aynı yönde olduklarıyla birlikteyken bunun sebebini anlamaya başlıyor.

‘’Birleşen, bir olandan üstündür…’’ der Deneyimsel Öğreti.

O zaman bu bayram da tıpkı Ramazan’da olduğu gibi birlikte olmaya devam edelim. Aramızdaki fikir farklılıklarını görmezden gelebilelim. Af dilediğimiz o seherleri, döktüğümüz göz yaşlarını unutmayalım. Biz de affeden, tebessüm eden olabilelim. O yemeğime beklediğim övgüyü yapmayan kayınvalideme, ‘’Merdivenin önünü de süpürseydin ya’’ diyen komşuma, başkasına oy verdi diye kınadığım akrabaya daha merhametli olalım… Merhamet edene, merhamet edilir, yani her şey bizimle ilgili. Başkasına ettiğimiz merhamet de kendimize, sürdürdüğümüz küslük de kendimize… Yaptığımız seçimler, seçmediklerimiz, duruşumuz, davranışlarımız, karşılaştığımız insanlar, yaşadığımız öyküler… Bayram da neşe, sevinç, paylaşmak, anlayabilmek ve hoş görebilmekle ile ilgili…

O zaman bayramda, hoş görebil.

Bayramı bayram yapanın hayatı Ramazan olur mu? Neden olmasın?