DÖNGÜ

Üniversite 3.sınıftaydı Beren… Fizik bölümünde okuyordu. İsteyerek tercih ettiği bir bölüm olmamıştı. Puanı yettiği için Fizik bölümünü yazmıştı. Gördüğü dersler onun için güzeldi fakat oldukça zorlanıyordu. ‘’4 senede bu bölümü bitirene helal olsun!’’ diyordu içinden sürekli…

Daha öncesinde bu bölüm ile ilgili hiçbir araştırma yapmamıştı. Sadece üniversite okumuş olmak için girdiği bir bölüm olduğu için de bir türlü mutluluğu bulamamıştı. İnsan hedefini belirlemeden bir yola çıkınca, gerçekten büyük zorluklar yaşayabiliyor. Tıpkı rotası olmayan bir araç misali…

3.yılın güz dönemi bitmişti, alttan dersleri de duruyordu. ‘’Ben daha fazla yapamayacağım.’’ deyip okulunu bıraktı.  

‘’Ne yapmalıyım? Nasıl bu işin içinden çıkabilirim?’’ diye düşünürken akademisyen bir hocası ile görüştü. O da ‘’Beren, önce yapmak istediğin işi belirlemelisin. Bu seçeceğin mesleğin en iyi halini de en olumsuz halini de iyice düşünmelisin.’’ dedi. Bir anda duraksadı ve düşüncelere daldı. ‘’Ben çok yanlış kapıdan girmişim.’’ diye aklından geçirdi. Eve gitti, defterini çıkardı ve istediği meslekleri yazdı. Meslekleri detaylıca araştırdı. Sonra o meslekleri yapabilmek için gereken bölümleri belirledi. Gece uzun uzun düşündü… O zihin yorgunluğu ile de uyuyakaldı…

Diğer gün tekrar araştırmalarına devam etti. Eleye eleye, istediği mesleğin ne olduğuna karar verdi. ‘’Ben Endüstri Mühendisi’’ olacağım dedi ve koşarak gidip annesine anlattı. Sonra babasıyla konuştu. Ailesi de onun çok zorlandığını bildikleri için Berene destek verdiler. O senenin sonunda tekrar üniversite sınavına girdi. 4 sene boyunca ailesinden uzak kalacaktı ama istediği bölümdeydi artık… 

İstanbul’dan İzmir’e yolculuk başlamıştı Beren için. Şehre ve okuluna alışması zor olmadı. Zaten çok uyumlu bir kızdı. Dersleri de çok keyifliydi. Zorlandığı dersler tabii ki oluyordu. Üstesinden gelebiliyordu Beren. Hem de bölümünü çok sevmişti. 2.sınıftayken deneyim kazanmak için çalışmaya da başlamıştı… ‘’İşte şimdi doğru kapıdan girdim!’’ diye düşündü ve hissettiği huzur ile gülümsedi…

Her şey başladığı yere geri dönmüştü onun için ama başladığı gibi değildi…

Hayatta her şey bir hareket halinde... Ama hepsinin hareketi yalnızca ihtiyacı kadardır. Bu sebeple kıyaslama yaparsak yanlış olur. Öyle ya, ihtiyaca ve açlığa göre bir hareket ve o doğrultuda bir marifet var... 

Marifet; hedefe uyumlu hareket... Peki, bu uyumu nasıl yakalayabilir insan? Gerçekten hedefi nedir? Bugüne kadar ki hedef zannettiği şeyler, bir takım yanılsamalar olmuş olabilir mi? Çünkü hedefler, bir amaca yönelik olmalıydı... Zaten hedeflerimiz bizleri amacımıza götüren basamaklardır... Ve böylece hep bir hareketi olur ve bir o kadar da marifet kazanır insan...

Deneyimsel öğreti der ki; “her şey başladığı yere döner...”

Peki, başladığımız yere hangi artılarla ve eksilerle döner insan? Öyle ya bu zamana kadar verilen nefesi, sunulan imkânları, harcanan enerjimiz, çabamız boşuna değil, bir amaç uğruna... Bu yaşam yolculuğunda, bir başarının veya mutluluğun peşinde iken, sahip olduklarımıza, verilenlere  hürmeti nekadar insanın? Kendini geliştirmeye, kendinde olmayanı kendine katmaya ve daha da güzelleşmeye ne kadar uyumlu ve istekli? Başladığımız yere nasıl geri döneriz, ve nasıl yeniden doğarız yoksa? Hedefe yönelik, bir dönüşüm gerçekleşmeden, ortaya bir fark koyabilir mi insan? Üretmiş olabilir mi?

Soru varsa, cevap vardır... 

Soruların çözümüne yönelmeyip, şikâyetçi olan insan ise o soruları, sorunlara dönüştürebilir… Doğru soruları sorabilirse insan, amacına ulaştıracak cevaplar ile de buluşturur hayat... İnsan bazen her ağzından çıkanı soru cümlesi zanneder ama oysaki o soru geleceğe bir ışık niteliğinde olmalıdır. Tıpkı bir el fenerini puslu bir yere tutulduğunda orayı aydınlatması gibi... Çünkü ancak gerçek sorular bu hayatta gerçek çözümlere ulaştırır... 

Doğru cevaplar alabilmenin yolu, önce sorusunu doğru sorabilmekten geçmektedir. Bunun içinde öncelikle kaliteli bir algılama gerekir…

Doğru sorulara ulaşmak dileğiyle...