Gökyüzündeki Kız Çocukları

Dünyanın dört bir yanındaki birçok kız çocukları, umut ve hayallerle büyüyorlar. Bazıları ise, yaşadıkları zorluklar sebebiyle daha erken büyümek zorunda kalıyorlar. Onların da var elbette umutları ve hayalleri… Ancak onlara odaklanmaya pek imkânları olmayabiliyor. Şu bir gerçek ki; kız çocukları, hayatın neşesi ve geleceğin ışığıdır. Ancak bazıları için dünya, bu kadar parlak değildir. Yıllardır savaş ve soykırımın merkezi haline gelmiş olan, Filistin’deki kızlarımız…

O coğrafyada yaşayanların bir kader çizgisi haline gelmiş gibi…Mekânın kutsal olması bir yana, her an işgal haline açık olmalarının zorluğu bir yana… Filistin’de doğan her çocuk, neşe yerine korkuyla uyanıyor. Gökyüzüne baktıklarında; kuşlar ya da bulutlar görmek yerine, duman ve savaşın izlerini görüyorlar. Kuş cıvıltılarını, çocukların oyun seslerini duymak yerine bomba seslerini duyuyorlar ama her çocuk gibi, onların da umutları var. İşte böyle bir kızın, Ayşe’nin hikâyesi…

Ayşe sekiz yaşında, büyük gözleriyle dünyaya merakla bakan bir kız çocuğuydu. Filistin’in dar sokaklarında, oyuncakları olmadan da mutlu olmayı öğrenmişti. Küçük kardeşine taşlardan oyuncaklar yapar, evlerinin yıkık duvarlarının arasında saklambaç oynardı. Geceleri ise, gökyüzündeki yıldızlara bakar: "Bir gün, ben de buradan çıkıp dünyayı göreceğim." derdi. Onun hayali, büyük şehirlerde, rengârenk elbiselerle ve elinde balonlar eşliğinde dans etmekti.

Ama Filistin'de çocuk olmak, sürekli bir mücadeleydi. Her geçen gün artan patlamalar, yıkımlar ve acılarla dolu bir hayat içindeydiler… Ayşe, büyüklerin savaşının ortasında, çocuk kalmanın ne demek olduğunu unutmamaya çalışıyordu. Okuluna giderken bile tehlikelerle karşı karşıya kalıyordu, ama yine de gülümsemeyi başarabiliyordu. O çocuk yüreğine, birçok duyguyu sığdırmaya çalışıyordu. Çoğu zaman, bazı sahneleri unutmak için gözlerini kapatarak kendince kaçmayı deniyordu.

Bir sabah, Ayşe ve annesi birlikte pazara gitmek için hazırlandı. Annesinin ellerini sımsıkı tutarak yürüyordu. "Anne…" dedi. "Büyüdüğümde diğer kız çocukları gibi olmak istiyorum. Ben de kitaplar okuyacağım, okula gideceğim. Dünya çok güzel, değil mi?"

Annesi, gözlerindeki yaşı saklamaya çalışarak gülümsedi. "Evet," dedi, "Dünya çok güzel bir yer, Ayşe. Sen de büyüdüğünde hayallerini gerçekleştireceksin." Ama o gün, gökyüzü birden karardı. Bir patlama sesi, tüm umutları paramparça etti. Ayşe'nin gözlerindeki ışıltı, gökyüzüne yükselen toz bulutları arasında kayboldu. O an, onun geleceği ve tüm hayalleri de gökyüzüne karıştı…

Var Bir Hayalimiz

Dünyanın başka yerlerinde, kız çocukları güven içinde büyürken, Filistin'deki kız çocukları, Ayşe gibi yaşamla ölüm arasındaki ince çizgide yürümeye devam ediyordu. O gün, Ayşe gibi birçok kız çocuğu daha sustu. Ama onların sesleri, hala bir yerlerde rüzgârlara fısıldıyordu. Her birinin hayali, umutları ve yaşayacak çok şeyi vardı.

Ayşe'nin ölümünden sonra, annesi her gece gökyüzüne bakar oldu. “Kızım artık yıldızların arasında…” diye fısıldardı. Onun parlak yıldızı, sadece bir annenin kalbinde değil, aynı zamanda tüm dünyada kız çocukları için mücadele edenlerin kalbinde de parlamaya devam ediyordu. Ayşe'nin yarım kalan hayalleri, tüm kız çocuklarının özgürce büyümesi için bir umut ışığı olmuştu.

Dünya kız çocukları için her yeni gün, bir umuttur. Ayşe gibi kızlar, savaşın karanlığına hapsolsa da onların ışığı gökyüzünde asla sönmeyecek. Şimdilerde kollarına isimler yazarak, bileğine ip bağlayarak, aileleri tarafından bulunabilmek için çabalarken… Gün gelecek; umutları ve hayallerini duvarlara resmedecekler… Her çocuk ve her kız çocuğu, dünyanın neresinde olursa olsun, özgürce hayal kurmayı hak eder. Ve bir gün, tüm gökyüzü, kız çocuklarının ışığıyla ve şen sesleriyle dolacak…

“Var bir beklenen gün, var bir hayalimiz…”