Her Şey Seninle Başlar

“Dinlemiyorsun. Yeter artık! Çok yoruldum! Kabul et, haksızsın işte! Değişmen gerek!”

Gümmm! Eşinin çarptığı kapının sesiyle yerinden sıçradı Müjgan. Sonra da asansöre doğru uzaklaşan ayak sesleri duyuldu. Kavga edeceği kimse kalmasa da öfkesi hiç azalmamıştı.  “Ne güzel, işine gelmeyince dinlemeden, kapıyı vurup kaç git!” diye söylendi eşinin arkasından. 

Bir sabah daha kavgayla başlamıştı. Son zamanlarda çoğalan tartışmalar nedeniyle ilişkileri hiç de sağlıklı ilerlemiyordu. Sürekli kavga ediyor, birbirlerini dinlemeyi reddediyorlardı.

Müjgan düşüncelere dalmıştı ki karşıdaki saat ilişti gözüne.Saatin ne kadar ilerlediğini fark etmemişti. Çalıştığı bakım evine geç kalmak üzereydi. Hızla giyinerek alelacele evden çıktı.İnsanın içini üşüten buz gibi bir aralık günüydü. Müjgan hızlıca arabaya binerek,biraz ısınabilmek için ısıtıcıyı çalıştırdı. Sonra da buğu ile kaplanan camları silmek için silecekleri.

Yola koyuldu ama aklında sabahki tartışmada kocasının söylediği sözler dönüp duruyordu.“Kendi fikirlerinin doğruluğundan nasıl bu kadar eminsin?” demişti. Bunu nasıl sorabilirdi?“Oysaki ben her şeyi düzeltmeye çabalıyor, kavgadan kaçınmak istiyorum” diye düşündü.“Hem söylediklerimin içinde yanlış ne var ki?”Eşinin kendisini kesinlikle anlayamadığını hissediyordu. Bu kadar iyi niyetli olup bu kadar anlaşılmamak zor geliyordu.  

Yol boyunca, hatta işte bile düşüncelerinden sıyrılamıyordu Müjgan. Yaptığı işe konsantre olmaya çalışsa da sabahki tartışmanın etkisinden çıkamıyordu bir türlü.Bakım evinde kalan Cavit amcanın ilaç saati gelmişti. Cavit amcayı yıllardır tanırdı. Görmüş geçirmiş emekli bir öğretmendi. Yaşadıklarından deneyim çıkarmış, yaş aldıkça olgunlaşmış bir insandı.

Cavit amca Müjgan’ın güler yüzüne, neşeli haline alışıktı. Sabah ilaçlarını verirken dalgın olduğunu hemen fark etti ve “Müjgan kızım solgun görünüyorsun? Hasta falan değilsin ya?”diye sordu.“Yok yok iyiyim Cavit amcacım. Sadece bu ara biraz kafam meşgul de…” diye cevapladı Müjgan. “Sende bir haller var. Hadi gel, otur da biraz konuşalım’’ dedi Cavit amca. 

Müjgan sanki bunu bekliyormuş gibi çöküverdi yaşlı adamın yanına. Ne kadar da yorulmuştu bu tartışmalardan. Bir çırpıda içinde ne varsa döktü hepsini. Çevresinde hiç kimsenin, en çok da eşinin onu dinlemediğini, ne kadar değiştirmeye çalışsa da her şeyin daha da kötüye gittiğini anlattı. İyi niyet, çaba hiçbir işe yaramıyordu.

“Ben çözmeye çalışırken neden daha çok düğüm oluyor?” diye sordu en sonunda. “Artık ne yapacağımı şaşırdım.’’ Cavit amca yüzünde buruk bir gülümseme ile baktı ve babacan tavırla: “Kızım” diye girdi söze…

“Bazen hayatta doğru sandığın şeyler sadece senin bakış açından doğrudur. Karşında duran insanın fikirlerini de dinlemen, onu anlaman gerekir.Hem ne kadar iyi niyetle çabalasan da karşındakini gerçekten dinlemedikçe o da seni dinlemeyecektir”.Bir süre yere dalgınca bakakaldı Müjgan. Kendi düşüncelerinin doğru olduğundan o kadar emindi ki bugüne kadar farklı fikirleri pek de dinleme ihtiyacı duymamıştı. Odaklandığı yer: “Neden beni dinlemiyorlar?’’ olmuştu çoğu zaman.  Şimdi ise farklı bir şey duyuyordu. 

“Yani, beni dinlemeleri için, önce benim illa ki karşımdakini dinlemem mi lazım?” diye tekrar sordu Müjgan.“Elbette! Hayatın kuralı bu. Hiç deneyimlemedin mi?” dedi Cavit amca.“Peki bunu anladım. İlk fırsatta karşımdakini objektif olarak dinlemeyi dinleyeceğim. Ama nerede hata yapıyorum bilmiyorum. Ben herkesin iyiliğini istediğim için yanlışlarını söylüyorum. Değişmeleri, gelişmeleri için. Ama ben düzeltmeye çabaladıkça her şey daha kötüye gidiyor.Çevremdeki herkes problem benmişim gibi davranıyor”.

“İnsanları düzeltmeye çalışmak…” diye tekrarladı Cavit amca.“Peki ya sen? Sende her şey kusursuz mu kızım? Kendinde daha iyi olmak için değiştirmen gereken yerler yok mu?” Müjgan: “Yani mutlaka vardır, ama…” diye geveledi. “Peki şöyle sorayım, daha önce hiç kendinde bir şeyi değiştirmeyi denedin mi? diye sordu Cavit amca. Biraz düşündü Müjgan. Değişmesi gerekenler listesine kendisini pek de dahil etmediğini fark etti o an. Neden sonra “Hatırladım!” dedi. “Evet geçtiğimiz yıl rejim yapmaya çalışmıştım bir süre. Bu sayılır mı?” Gülümseyerek “Evet, sayılır tabi” dedi Cavit amca. “Peki nasıl geçti rejim yapma günlerin?’’ Müjgan: ‘’Zordu” dedi. “Yeni bir yemek yeme sistemine alışmak, sevdiğim yiyecekleri yiyememek… Zorlandım açıkçası. Biraz kilo verdim ama çok da sürdüremedim.’’ 

Cavit amca tam da beklediği cevabı duymuş gibi başını salladı: “İşte bunu anlatmak istiyordum. Değişim kararlılık gerektiren ve küçük adımlarla ilerleyen bir süreçtir.  İnsanın yaşadığı problemlerde karşısındakinin hatasını görüp onu değiştirmeye çalışması kolaya kaçmak aslında. Zor ama kalıcı olan ise önce kendi yaptığı hataları bulup değiştirmeye çalışmak”. 

3 YIL SONRA…

Müjgan ilaçlarını verirken Cavit amcayla sohbet ediyordu “Biliyor musun Cavit amca bu sabah eşimle çok keyifli, muhabbet dolu bir kahvaltı yaptık. Çevremdeki herkesin değişmeye başladığını fark ediyorum. Nihayet beni anlamaya başladılar. Gereksiz gerginlikler kalmadı, eşim bile değişti. Galiba ben değiştim…”Müjgan, çevresindekileri değiştirmeye çalışmakla gereksiz yere ömrünü tükettiğini fark etmişti.Aslında her şey insanın kendisinde başlıyordu. 

İnsan kendini değiştirdikçe, etrafındakiler de değişmeye, uyum sağlamaya başlıyordu… 

“O kadar da zor değilmiş” diyerek Cavit amcaya gülümsedi Müjgan…