Kayayı Yeşerten Güç

Ne zamandır bir Karadeniz turu yapmayı planlıyorlardı. Ancak aylar sonrasına planlarını gerçekleştirme fırsatı bulabildiler. Mavi gök altında ve yemyeşil doğa içinde olmak tüm aileye iyi gelmişti. Bir yerden bir yere giderken bile arabadan yolu seyretmek tüm aile için bir zevk olmuştu. İlgilerini çeken bir görüntü, beğendikleri bir manzarada arabayı park edip orada ufak bir piknik yapıyorlardı. Bu sefer anne, eşine rica edip arabayı durdurmasını söyledi. Arabadan indikleri yer neredeyse bir uçurumun kenarıydı. 

Yolun aşağısında uçurum, yukarısında ise kayalıklar vardı. Kayalıklarda ise kocaman bir ağaç tüm heybetiyle durmaktaydı. Topraksızlığına aldırmayan çam ağacı, bir kayanın üstünden çıkıvermişti. Anne, çocuklara ağacı gösterdi ve sordu:

“Burada ne görüyorsunuz?”

Küçük çocuk: “Bilimin de bir yere kadar olduğunu görüyorum.” dedi.  “Bilimin üstünde olan, bilimi de yaratan güç; ister böyle yapar ister başka türlü. Bilimin hayattaki varlığının sınırı var.”

Büyük çocuk biraz düşündükten sonra: “Bu senin bahsettiğin mucize işte. Ama ben buna bakınca umudu görüyorum. Bir kayadan bile bir ağacın çıkmasını mesela… Ağaç burada hayatta kalamam dememiş, o kayaya tutunmuş ve yıllardır oradan beslenmiş. Şimdi büyümüş, hala kayada ve hala dimdik. Hiç bahane etmemiş imkansızlıkları, toprağın azlığını, eğimli araziyi… Öylece tutunuvermiş kayaya ve o zaman bu zaman yeşerdikçe yeşermiş. Hiç hareketini durdurmamış ve üretimdeki bu sürekliliği onu yeşertmiş.”

Umudunu Kaybetme

Baba, atıştırmaya başlayan yağmuru işaret edercesine: “Bu konuşmaya arabada mı devam etsek, yoksa ıslanacağız.” dedi. Arabaya bindiklerinde ön koltuktan arkaya dönüp iki çocuğuna birden bakarak: “Aslında ikiniz de haklısınız. Umut aslında bir mucize gibidir ve umudu olan diridir.” dedi ve devam etti:

“Bundan yıllar önce de Haçlı işgali altındaydı Kudüs ve Mescid-i Aksa. Bu işgal sırasında oradaki Kıble Mescidine dünyanın en güzel minberlerinden birini yaptıran da umuttu. O zamanlar Mescid-i Aksa’da namaz kılmak imkansızdı. Haçlılar tüm bölgeyi ele geçirmiş, diğer dinden olanları kılıçtan geçirmişti. Ama o dönemde yaşayan bir komutan olan Nureddin Zengi, umudunu hiç kaybetmedi ve Kıble Mescidine dünyanın en güzel minberlerinden birini inşa ettirdi. Ve gerçekten Kudüs fethedildi. Nurettin Zengi’nin yaptırdığı minber, Kıble Mescidine konuldu.” 

Buradan sonra anne devam etti:

“Şu an Gazze’de yıkık dökük bir mahallede, yetim kalmış kimsesiz çocuklara, umudunu kaybetmeden oyunlarla, şarkılarla ders anlatan öğretmen de Nurettin Zengi gibi umudunu kaybetmemiş. Ne o topraklardan ne o yıkık dökük çatısı bile olmayan okuldan ne de öğrencilerinden… Enerjisini öğrencilerine vermeye devam ediyor. Çünkü biliyor o zulüm bitecek ve bir gün o çocuklar çok güzel yerlere gelecek. Bombalarla parçalanmış evinde, yıkıntılar arasındaki mutfağında, çocuklarına kek yapan anne de Nurettin Zengi gibi umudunu hiç kaybetmemiş. Ne evinden ne kendisinden ne de çocuklarından… O her şeye rağmen çocuklarının büyüyüp, yeni yuvalar kurup, güzel insanlar yetiştireceğine inanıyor tüm kalbiyle. Harabeye dönmüş evinde kahve yapıp dinlenen gençte de Nurettin Zengi’nin umudu var. Tüm imkansızlıklara rağmen geleceğinden umudunu kesmemiş. Şu an imkansızlıklar içinde engellenmiş ama ilk fırsatta hayatının akışının değişeceğini, kayadan ağaç yeşerten ALLAH’ın, onun da hayatını yeşerteceğini biliyor. Hangi koşulda olursanız olun umudunuzu kaybetmediğiniz müddetçe hem üretimde olursunuz hem diri olursunuz hem de motivasyonunuz olur. Kendinize yapacağınız en büyük kötülük; umudunuzu kaybetmek olacaktır canlarım.”

Küçük çocuk hemen araya girdi: “Evet anne, babamın işleri uzayınca ablam hemen: ‘’Tatile gidemeyeceğiz.’’ diye söylenmeye başlamıştı ama ben: ‘’Merak etme gideriz.’’ demiştim. Sonra da tatile kadar tüm yaz ödevlerimi bitirdim, şimdi çok rahatım.”

Abla manidar bir bakış attı kardeşine: “Aferin sana.” dedi.

Anne hiç sesini çıkarmadan eşine döndü: “Yağmur artmadan devam mı etsek?” dedi. Araç ilerlerken camdan bakarken, bir Gazze’deki çocukları düşündü bir de kendi çocuklarını. Hayatları ne kadar farklıydı, gündemleri ne kadar başkaydı. Bir de o gündemlere rağmen, o imkansızlıklara rağmen çocukların verdiği mücadeleyi düşündü. Çocukluklarına ne kadar çok şey sığdırmışlardı; acı, hüzün, burukluk ama umut ve çokça da deneyim…. Kendi çocuklarının annesi, babası, imkânları vardı ama Gazze yetimleri kadar güçlü ve marifetli değillerdi.