KENDİME YENİ BİR BEN LAZIM

Yeni bir sene, yeni bir niyet!

Yeni yıl geliyor. Alınsın bakalım ajandalar, belirlensin yeni yıl hedefleri, yapılsın planlar…  Melisa, her yıl Aralık ayında böyle bir hedef listesi yapardı. Bir sonraki yılbaşına kadar onları gerçekleştirmeyi planlardı. Hedefi bir seyahat yapmak ise ona göre rota belirlerdi, en uygun mevsimi araştırırdı, maddi olarak bir hazırlığa girişirdi. Ya da mesleğiyle ilgili kariyer hedefi varsa bir yandan da iş hayatına yoğunlaşırdı. Çok dikkat ederdi. Zaten Melisa için böyle hedefler kolaydı, kolay olmasa bile ulaşılabilir somut hedeflerdi. İyi bir strateji ile halledebileceği şeylerdi. 

Ama gel gelelim ki, Melisa için bu kolaylıkların yanı sıra hayatta zorlandığı yerlerde vardı. Onun için daha sıcakkanlı davranmak, biraz gevşemek, esneyebilen olmak, insanlara karşı daha güler yüzlü olmak, işte bunlarçok zordu. Biraz rahat olmak, doğaçlama gelişen durumlara karşı uyumlanmak, kontrolü dışında gelişen şeylere uyumlanıp, harekete geçebilmek bunlar kendisine çok zor geliyordu...  Bir plan yaptıkları zaman, onu bekleten arkadaşlarına hep kızardı ya da laf sokardı. Ona göre, buluşma saatinde buluşulur, gidilecek yerlere geç kalınmazdı. Hatta bazen tartışmaya dönerdi bu lafları ve sivri dili sebebiyle de bir takım problemler yaşardı. Ya da şirkette iken hep bir sert ifadesi olurdu. Ofis ortamı dediğin resmi olur diye düşünür, bir şakaya, espriye kolay kolay gülmezdi. İşlerin aksamasından, projelerin ertelenmesinden rahatsızlık duyardı. İnsanlar işlerinde ne kadar gevşek diye düşündüğü olurdu. Ona göre her şey kurallardaki gibi birebir olmalıydı.

Esnemeyen, kırılır…

“Çevresinden kızım biraz rahat ol, kasma bu kadar” sözlerini çok işitmişti. Gerçekten de bazen o da rahatlamak istiyordu. Çünkü bu davranışları zaman zaman etrafındakileri de geriyordu. İnsanlar onun yanındayken diken üstündeydi. Bazı zamanlar, yorucu bir günün ardından eve geç döndüğünde, tüm kaslarının taş gibi olduğunu hissediyordu. Ne kadar yorucu, ne kadar da gerildiğim bir gün oldu diye düşünürdü.

Peki, nasıl daha rahat olabilirdi, problem neredeydi? Bunları düşününce yaptıklarında bir kusur göremiyordu. Ona göre; her şey mükemmel olursa, herkes mükemmel olması için uğraşırsa, hiçbir sorun olmayacaktı. Ama gerçekten de mükemmel olmaya gerek var mıydı? Mükemmel olma çabasını bırakırsa, biraz gevşerse, işini kötü yapan, hedeflerine sadık kalmayan insanlara dönüşeceğini düşünürdü. Biraz esnemek hata mı getirir yoksa başka detayları da görmesine sebep olabilir miydi? Hedefleri gerçekleşmezse, hayat ona başka seçenekler sunduğunda,zaman zaman doğaçlama olan şeylerde de başka bir lezzet yok muydu? Arkadaşının paylaştığı yazının sonundaki paragraf tam da onu anlatıyordu. 

Bu hayatta hiçlik ya da heplik yoktur…

Bu sözü okuduktan sonra, gerçekten de mükemmel olmak zorunda değilim diye düşündü. Çünkü ne yaparsam yapayım, tam anlamıyla hiçbir şeye sahip olamam. Kontrolü haricinde gelişen olaylar geldi aklına, nasıl da onlarının tam tersinde gerçekleşmişti her şey. Ve nihayetinde her şey olacağına varmıştı. Derin bir nefes alıp uzun uzun boşalttı göğsünü, farkında olmadan gevşemişti biraz. Gülümsedi bu haline.  Soğuk bir aralık ayı gecesinde ajandasının hedef çizelgesinin altına şunu yazdı. Hayatta hiçbir şey mükemmel olmak zorunda değil. Ben elimden geleni yapayım, gerisi zaten benim elimde değil, günün sonunda her şey olacağına varır zaten” diye içinden geçirdi… Kalemi bırakırken biraz gözleri dolmuştu, o ana kadar kendisini ne de çok yorduğunu ve tükettiğini fark etmişti. Çünkü anlamıştı ki, bu durum sadece kendisine değil, çevresine de çok zorluk yaşatıyordu…

Melisa; bir seneyi ardında bırakıp yeni bir seneyi karşılamak üzereyken bir niyete girdi. Yeni bir yıl ile beraber, kendine çok daha faydalı ve gerçekçi bir hedef belirlemişti. Hayatta sadece istediği sonuçlar için sebep oluşturmak, kontrol dışı gelişen durumlara da küçük adımlarla bile olsa uyumlanabilmek…

Gerçeğe uyumlanan, dününe göre yol almaya başlar…