Mücadelenin Meyvesi

Küçük bir Anadolu kasabasında, taşlı topraklı yolların ortasında bir evde büyüdü Elif. Hayatı başından beri zorluklarla doluydu; babası erken yaşta vefat etmiş, annesi üç çocuğunu tek başına büyütmek için hem tarlada çalışmış hem de evde dikiş dikerek aileye destek olmuştu. Elif, bu mücadelenin içinde daha çocuk yaşta ayakta durmayı öğrenmişti.

Okumayı çok severdi. Yaşadığı kasabada kütüphane yoktu ama eski öğretmeninin hediye ettiği birkaç kitabı vardı. Elif, bu kitapları defalarca okuyarak kelimelerle kendi dünyasını kurmuştu. Ancak ailesinin ekonomik durumu yüzünden eğitimine devam etmesi kolay olmayacaktı. Ortaokulu bitirdiğinde annesi artık çalışması gerektiğini söyledi. Elif'in ise başka planları vardı.

Gizlice kasabanın en yakında, şehrindeki bir liseye başvurdu. Kabul mektubunu aldığında, annesine gidip kararlı bir şekilde, "ben okumak istiyorum," dedi. Annesi ilk başta karşı çıksada, Elif'in gözlerindeki ışıltıyı görüp, "peki," dedi. "Ama şartım var; çalışarak okuyacaksın."

Elif, sabahları okuluna gidiyor, akşamları ise bir kafede garsonluk yapıyordu. Bazen öyle yorgun oluyordu ki ders çalışırken uyuyakalıyor, ama ertesi sabah uyanıp kaldığı yerden devam ediyordu. Zorluklar onu yıldırmıyordu; aksine, daha da güçlendiriyordu.

Bir gün, öğretmeni ona bir yarışmadan bahsetti. Üniversite bursu veren bir yazı yarışmasıydı bu. Elif, boş vakitlerinde, annesinin ve kendi hikâyesini kâğıda döktü. Kalemle yazarken gözyaşlarını silmek zorunda kaldığı satırlar, onun içindeki bütün gücü ve azmi yansıtıyordu.

Yarışmayı kazandığında, hayatında ilk kez gerçekten bir zafer kazanmış gibi hissetti. Üniversiteye gitme şansı doğmuştu. Bu kez ailesinden uzak bir şehre taşınması gerekiyordu. Kasabadan ayrılırken, annesi ona, "Sen bir kartalsın, Elif. Gökyüzüne kanat aç. Uçabileceğin kadar yükseğe uç," dedi.

Üniversitede de zorluklar bitmedi. Hem çalışıp hem okuyor, bazen tek öğünle günü geçiriyordu. Ancak Elif, her seferinde yılmadan yoluna devam etti. Dört yılın sonunda, avukat olarak mezun oldu. Mezuniyet töreninde kürsüye çıkıp konuşmasını yaparken, gözleri hep gökyüzüne bakıyordu. Çünkü orada, kartalın kanatlarını açtığını hissediyordu.

Bugün Elif, kendi hukuk bürosunu yönetiyor ve benzer zorluklar çeken kadınlara ücretsiz hukuki destek sağlıyor. Hikâyesi, zorlukların ve mücadelelerin, hayallerine ulaşmaya engel olmadığını kanıtlıyor.

İnsanın rolüne girip bedelini ödediği şey, zamanla kendisine sevdirilir.

Bazen bir şeye karar vermekte zorlanabiliyoruz, o işin zorluklarına katlanamayacağımızı düşünüyoruz ama insan hedefini belirledikten sonra bir süreliğine zorlanıyor, vazgeçmediğinde ise o iş sevdirilmeye başlanıyor, artık zor gelmemesinin yanında yaptığımız şeyden keyif de almaya başlıyoruz ve dolayısıyla bu da mücadelemizde devam etmemizi sağlıyor. 

Bazı şeyler yola koyulmadan önce biraz zor ve zahmetli görünebilir. Ama insanı o yolda bir yere vardıran şey; pes etmeden, netliğini bozmadan, düşe kalka da olsa devam ediyor olmasında saklıdır. Hayat, bizim bir başlayıp bir bıraktığımız, yarım bıraktığımız şeylere değil, tam aksine küçük küçük süreklilik halinde yaptığımız şeylerde bereketleniyor.

Hayat, rağmenlere karşılık verir.

Tıpkı Elif’in öyküsünde olduğu gibi, kadınların bu hayattaki duruşunun ardındaki şey, aslında çok güçlü olmasından değil, kendisine verilmiş bazı özelliklerden beslenmesinden kaynaklanır. Doğurganlığı, üretkenliği, merhameti, anaç bir yapısının olması, kucaklayan, koruyan ve besleyen olması gibi özellikleri onun mücadeleci yanını besleyen taraflarıdır. Ki bu hayatta en kıymetli şeylerden birisi de güçlü olanın mücadelesi değil, o kadar da gücü, o kadar da imkânı olmamasına rağmen, insanın elinde olanlar ile neler ortaya koyduğudur. 

Yeter ki insan bu hayatta öncelikle niyetinde samimi olsun, rolünü sevsin, onu sahiplensin… O zaman görecek ki, severek yaptığı şeylerin yanı sıra, zor görünenler de nasıl kolaylaştırılıyor. Elif de nasıl mesleğini bu kadar sevdiğini, insanların sorunlarını kendi problemi gibi düşünüp, çözmeye çalıştığını aynı zamanda da tüm bunları yaparken severek yaptığını fark etmişti.