O SENİ UNUTMADI

Her şeyin sebebi olduğu bu hayatta,

İnsanoğlu hiç düşünmediğini düşünür mü?

Ya da bilmediklerinin hep bildiklerinden fazla olacağını?

Hiç düşündün mü?

Bir çiçeği meyveye dönüştüren nedir?

Ya da bir kozayı kelebek yapan...

Zalime o gücü veren nedir?

Ya da zulme uğrayana o sabrı veren...

Nedir zalimi zalim yapan?

Nedir bir kadını anne yapan?

Kimdir sahnenin asıl sahibi?

Toprağın altındaki solucana rızık veren,

Denizdeki balığa nefes veren,

İnsana hayat veren...

En görünür olanı göremez insan.

Her yerde oysaki duysan.

Gizli olduğu sadece bir zan.

Çünkü apaçık her an.

İnsan unutur, en unutmaması gerekeni.

Ne uğruna?

Oysa sen unutulmazsın O’nun için.

Ya seni unutsa?

İşte o zaman sonu gelmez miydi insanın?

O yüce destek,

Hiç ummadığın zaman hissedilir.

O, seni unutmadı. 

Terk etmedi de.

Savaştayken de, yurdundan edilirken de.

Soyun, gözünün önünde bir bir tükenirken de.

Peki, ne zaman ortaya çıkar o yüce destek?

Ne zaman hissedilir?

Hiç ummadığın zaman.

Sadece erteliyor.

Beklenen zamanda olsaydı o zaman bir anlamı olmazdı.

Sınav da sınavı yapan da aşikâr olurdu.

Sanki hiç apaçık değilmiş gibi.

Zaten apaçık olan düşman hep kazanır gibi gözükmez mi?

Tarih tekerrür eder ya hani.

O zaman bize güzelce sabretmek düşer.

Gereken sadece bir an.

Henüz sahnenin sahibi oyununu oynamadı.

Sahnesini de terk etmedi.

Sadece bekliyor.

Zamanı, anı...