İnsan Sevdiğine Benzer

Mevsim kış, hava soğuk olsa da
Bir sahil kenarında yürürken yağan karın altında
Nergis kokusu sarmış her yeri, bahar gelmişçesine adeta…

İnsanın bir yanı umut, bir yanı korku

İnsanın bir yanı neşe, bir yanı hüzün

İnsanın bir yanı kış, bir yanı bahar

İnsan, hem arayan hem saklanan

İnsan, hem kaçan hem kovalayan…

İnsanın aradığıdır kendine en benzeyen

Güzel görünmeyi bırakıp, güzel görene bakan

İnsanın aynada gördüğüdür kendine yakın olan…

İnsan sevdiğine benzer…

Kaşı gözü değil belki ama kalbi, kalbine benzer

Hem bakışı, hem tebessümü ve söylediği her sözün özü

Kalbindeki merhamet bakışının özü

İnsan tanır kendine benzeyeni, nerede görürse görsün

Zaman ve mekân fark etmez çünkü insan gerçeği gizleyemez…

Sustuğun aynı, endişen aynı, güldüğün aynıysa eğer

Nergis çiçeğine senin gözünle bakabilen

Yarım bıraktığın sözü senin yerine tamamlayabilen

Derdi derdine ortak, beraber gülüp beraber ağlayabilen…

İnsanın kendine yakıştırdığı, kendisine en benzediğiymiş meğer

İnsanın benzediği, zamanla ona dönüştüğüymüş meğer

İnsanın dönüştüğü, en çok sevdiğiymiş meğer…