Bir Annelik Mesaisi

Bir annenin çocuğuyla ilgili endişeleri daha o ana rahmindeyken başlar. Bugün pek hareket etmedi acaba her şey yolunda mı? Sağlıklı mı? Doğdu çok şükür, herhangi bir anormalliği var mı? Nefes alıyor mu? Gazı mı var? Aç mı? Ateşi mi var? Hasta mı oluyor acaba kötüleşir mi? Gece uyurken terlemiş mi? Aman düşmesin aman canı yanmasın aman üzülmesin… Hep mutlu olsun, yüzü gülsün evladımın...

Anne Ne Demek? 

Dünyaya gözlerimizi açtığımız ilk anda yanımızda olan kişidir anne. Sesiyle bizi sakinleştiren, kucağıyla güven veren, sevgisiyle içimizi ısıtan ilk insandır. Anne, sadece bir kelime değil; bir duygudur, bir yuva, bir merhamet sığınağıdır. Anne, bir yuvayı yuva yapan kişidir.

Anne: Şefkatin ve Fedakârlığın Adı

Bir anne, sabahın en erken saatlerinde kalkar, kimse bilmeden bin bir işi halleder. Karnımızı doyurur, üstümüzü başımızı kontrol eder, bazen kendi yemez ama bize yedirir. Hastalandığımızda geceleri başımızda bekler, bir tebessümümüz için dünyaları vermeye hazır olur. Anne için önemli olan kendisinden önce evlatlarının mutluluğudur. 

Anne olmak sadece doğurmak değil, her gün yeniden doğmaktır. Bir annenin sevgisi koşulsuzdur. Ne başarımızın büyüklüğü ne de hatalarımızın fazlalığı bu sevgiyi eksiltmez. Başka hangi sevgi bu kadar derin olabilir ki?

Hayatımızdaki Yeri

Hayatın her aşamasında annemizin etkisi vardır. Çocukken kolumuz kanadımızdır. Ergenlikte bizi anlamaya çalışan sabırdır. Yetişkin olduğumuzda hâlâ rehberimiz, duasıyla arkamızdaki dağdır. Anne, yalnızca bir birey değil; bir ailenin kalbidir, evin ruhudur. 

Okuldan gelen çocukları sıcacık lezzetli kokularla karşılayandır anne. Düşüp dizlerini kanattığında, arkadaşıyla kavga ettiğinde açtığı merhamet kucağını açandır.  Büyürken her derdin dermanı, her sorunun cevabı ondadır. 

Gerçekten anne olabilmek, onca fedakarlığı hiç karşılık beklemeden yapabilmek hiç kolay değildir.  İnsanın genel mizacı yaptıklarının bir karşılığını görmek üzerinedir.  Arkadaşlıklarda, eş ilişkisinde, ticarette, komşulukta ilişkiler hep iki taraflıdır. Karşılıklı bir sevgi ve karşılıklı bir hoşgörü üzerine kuruludur. Sadece anne çocuk ilişkisinde gerçekten beklentisiz kendinden verme vardır. İşte bu yönüyle anneliğin yeryüzünde eşi benzeri yoktur.

Anne sevgisi, Allah’ın yeryüzündeki merhametinin bir yansıması gibidir. Bu yüzden Kur'an'da Allah, anne ve babaya iyi davranmayı, onlara "öf" bile dememeyi emreder. Peygamberimiz (s.a.v) de “Cennet, annelerin ayakları altındadır.” buyurarak, annenin yerinin ne kadar yüce olduğunu ifade etmiştir.

Bitmek bilmeyen bir annelik mesaisi…  

Neslihan ayda bir arkadaşlarıyla bir araya gelirdi. Çocukların yaşlarının birbirine yakın olması güzeldi ama şamataları da çok oluyordu.  Anneler sohbet ederlerken bir yandan çocuklarını kontrol ediyorlar, bir yandan da “Dur, yapma, etme, dokunma!” demek zorunda kalıyorlardı. Hepsi çocuklar yokken ki buluşmalarını özlüyordu.  Çünkü ne geçen zamanı ne sohbetin ne de yediklerinin tadını doğru dürüst anlamadıklarından şikayet ediyorlardı. Yine de bu buluşmalar bir çeşit nefes alma ve rahatlama fırsatıydı. O yüzden de çok kıymetliydi onlar için. Çoğu benzer süreçlerden geçtiği için birbirlerine deneyimlerini aktarıyorlar, bir sorun olduğunda da birbirlerine destek olmaya çalışıyorlardı.

Bir arkadaşı, çocuğunun hala yemek seçtiğinden, zorla iki lokma yedirebildiğinden bahsediyordu. Bir diğeri, oğlunun yabancı ortamlarda çok çekingen olduğunu, bu yüzden okulda çok zorlandığını, her sabah çocuğu okula gitmeye ikna etmekten çok yorulduğunu anlatıyordu. Ev ödevleri krizi ortak dertleriydi zaten. Bir başkası, kızının çok hareketli olduğundan, onu dinlemediğinden yakınıyordu. Ardından bir diğeri de: ‘’Kız çocuğu, erkek çocuğuyla kıyaslanamaz bile. Bizim çektiğimizi ancak erkek çocuk anneleri bilir.’’ diye yarı gülen yarı ağlamaklı bir yüz ifadesiyle cevap veriyordu. Sonra da hep birlikte ancak gülüyoruz ağlanacak halimize deyip gülüşüyorlardı…

Neslihan da tüm anneler gibi eksik, yorgun, bazen kaygılı, ama bir o kadar da güçlüydü. Onun gücü, her gün yeniden ayağa kalkmasında, her şeye rağmen sevgiyle devam etmesindeydi.

Yorgunlukla harmanlanmış tarifsiz bir sevgiydi anneninki. Kendinden önce çocuğunu düşünen, sabrını sonuna kadar zorlayan ama ertesi sabah yine aynı güçle ayağa kalkan anneler…

Annelik sadece yorgunluk, sorumluluk ve fedakârlık değildir. Annelik; ilk “anne” kelimesinde kalbinin duracak gibi atması, birlikte yapılan kekin tutmasa bile dünyanın en güzel şeyi gibi görünmesi, çocuğuna sarılıp uyuduğunda tüm kötülüklerin, endişelerin, sorunların dışarıda kalmasıdır. Hiçbir şeyin yetmediğini düşündüğün anda, sana küçücük kollarıyla sarılan o küçük insan “Annecim seni çok seviyorum.” dediğinde, her şey tekrar yerli yerine gelir.

Çünkü annelik sadece yemek yapmak, çamaşır yıkamak, okul çantası hazırlamak değildir. Annelik; bazen kendisi yutkunurken çocuğunun gözyaşını silmektir. Bazen içi parçalanırken güçlü görünmeye çalışmak bazen de en çok kendi ihtiyaç duyarken bile “Önceliğim o.” demektir. Annelik; bir sınavdan düşük not almış bir çocuğa, gözlerinin içine bakarak “Önemli değil, birlikte tekrar deneriz.” diyebilmek, yere düşen çocuğun canından çok kendi canı yanıyormuş gibi hissetmektir.

Anneler Günü sadece bir gün değil, her gün hatırlanması gereken bir emeğin, bir sevginin, bir fedakârlığın adıdır.

Onları sadece Anneler Günü’nde değil, her gün hatırlamalı, sevgimizi her fırsatta dile getirmeliyiz. Çünkü bir gün gelir, "anne" deyince sadece yüreğimizin en derin yerinde yankılanan bir ses kalır geriye…

Gazze’deki bir annenin acısını yüreğinde hisseden, onun çaresizliğini kendi kalbinde yangın gibi yaşayan; sadece kendi çocuğuna değil, tüm çocuklara sevgiyle, şefkatle yaklaşan… Sırf fiziken değil, kalbiyle de doğuran; sevgisi sınır tanımayan, cesur, fedakâr, yüreği insanlıkla dolu tüm annelerin Anneler Günü kutlu olsun.